Waarom ik van storytelling houd.

Recent maakten we een whatsapp groep aan met de uitgebreide familie. Dat geeft de mogelijkheid om interessante kiekjes door te sturen naar elkaar, voor het familie-foto-album.

Na enkele maanden verscheen er opeens een foto met vele commentaren die me de ogen opende. Hier is hij:

Stond dat tafeltje nu bij de kachel in de woonkamer? Of in de veranda? En was het een peren- of appelboom in de tuin? Had grootmoeder grijs of zwart haar qua kapsel? Wie herinnert zich nog de stoof (kachel) waarbij de klassieke muziek werd afgespeeld? Iedereen had blijkbaar zijn eigen verhalen bij het bekijken van deze foto.

Er doken keiveel details op over de grootouderlijke woning. Iedereen was er geweest, als kind, met zijn ouders destijds. Onze ouders waren met 13 (!) in totaal: dertien zussen en broers, en bijna allemaal 2 of méér kinderen. Een hele bende dus.

Verhalen die blijven hangen

En wat we plots merkten, was dat we stiekem allemaal herinneringen koesterden aan die bezoeken bij de grootouders. Maar iedereen had eigen verhalen en details over elk bezoek, het huis, de grootouders.

Dus enkel en alleen de authentieke aanwezigheid van een grootmoeder en een grootvader, een huis, een bende nonkels en tantes en elkaars aanwezigheid, volstond om een hele berg aan herinneringen los te maken.

Dat is meteen ook de essentie van storytelling: iets boeiends hebben / tonen / creëren om nadien te delen met elkaar...